Tadeusz Wyszkowski (1901–1920) – żołnierz POW z Jabłonny i oficer WP, który zginął w walce za Ojczyznę.
T. Wyszkowski urodził się 20 listopada 1901 r. w Chotomowie, z ojca Jana Wyszkowskiego karczmarza z Chotomowa i matki Anny Heleny z domu Szlenk. Następnie przeniósł się z rodzicami do Jabłonny. Jego starszą siostrą była peowiaczka Eugenia Wyszkowska-Nowicka (1899–1979). Do dziewiątego roku życia kształcił się w domu, a następnie w 1911 r. podjął naukę w carskim Praskim Gimnazjum Męskim. Po wycofaniu się wojsk rosyjskich z Warszawy i ewakuacji szkoły w sierpniu 1915 r., kontynuował naukę w tym samym miejscu, ale już w nowo powstałym 8-Klasowym Gimnazjum Filologicznym im. Króla Władysława IV. W roku szkolnym 1917/1918 ukończył szóstą klasę gimnazjum i otrzymał promocję do klasy siódmej z warunkiem z języka łacińskiego.
Według listy Apoloniusza Herbsta, dowódcy POW w Jabłonnie w tym okresie, tj. od marca 1917 r. do listopada 1918 r. T. Wyszkowski aktywnie działał w oddziale POW w Jabłonnie. Posługiwał się pseudonimem „Sarbiewski”. W listopadzie 1918 r. uczestniczył w rozbrojeniu garnizonu niemieckiego w Jabłonnie, po czym wstąpił jako ochotnik do WP. W październiku 1919 r. ukończył 6-miesięczny wojenny kurs oficerski w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Zajął 56. lokatę na 123 absolwentów. 1 listopada 1919 r. awansował na stopień podporucznika. Z dokumentów personalnych T. Wyszkowskiego przechowywanych w Centralnym Archiwum Wojskowym dowiadujemy się, że otrzymał on przydział służbowy do II batalionu 30. Pułku Strzelców Kaniowskich. Jako dowódca plutonu w 7. kompanii wyruszył na wojnę polsko-rosyjską. 19-latek walczył w obronie wschodnich granic młodego państwa. Podczas walk nad rzeką Wilejką 13 lipca 1920 r. został ranny i dostał się do niewoli bolszewickiej. Po tym zaginął bez wieści.
Jacek Emil Szczepański
