28 października w Warszawie zmarł były premier Rzeczypospolitej Polskiej Tadeusz Mazowiecki. Miał 86 lat.
Tadeusz Mazowiecki urodził się w 1927 roku w Płocku, po wojnie ukończył tam Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego. Później podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W pierwszej połowie lat 50 Mazowiecki aktywnie działał w Stowarzyszeniu PAX. Wtedy dał się poznać jako aktywny działacz na rzecz chrześcijańskiej działalności w polityce. W 1955 z powodu różnic w poglądach, sprzeciwiając się nadmiernej lojalności stowarzyszenia wobec władz komunistycznych, opuścił jego szeregi. W latach 60 zaangażował się w działalność wydawniczą, założył miesięcznik „Więź” – katolicki miesięcznik społeczno-kulturalny. W latach 61-72 sprawował mandat posła na Sejm PRL z ramienia katolickiej grupy Znak. Od połowy lat 70 wzywał władze PRL do demokratyzacji. W sierpniu 1980 roku stanął na czele Komisji Ekspertów przy Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowano go w Strzebielinku. W 1989 był aktywnym członkiem obrad Okrągłego Stołu. Po wyborach z czerwca 1989 r. został pierwszym niekomunistycznym premierem RP po wojnie. W 1990 stanął do wyborów prezydenckich, jednak przegrał w nich z Lechem Wałęsą. Tadeusz Mazowiecki złożył tekę premiera i został współzałożycielem Unii Demokratycznej. Przez całe lata 90 wybierany był na posła. W 2002 roku odszedł z partii, a w 2005 roku był jednym ze współzałożycieli Partii Demokratycznej. Próbował zdobyć mandat poselski, jednak bez skutku. Po 2006 roku odszedł z polityki. W 1995 roku został odznaczony Orderem Orła Białego, po wyborach prezydenckich w 2010 roku został doradcą prezydenta Bronisława Komorowskiego.
Tadeusz Mazowiecki – zgasła siła spokoju
Przyjemność współpracy z Tadeuszem Mazowieckim miał Łukasz Adamczyk, jeden ze współpracowników naszego tygodnika.
– Na początku XXI wieku zostałem wolontariuszem Biura Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Fundacji Pro Publico Bono. Przygotowywałem wtedy, dla kapituły konkursu Pro Publico Bono, krótkie streszczenia aplikacji konkursowych nadsyłanych przez różne organizacje pozarządowe. Następnie odwiedzałem te organizacje i sprawdzałem, czy stan faktyczny pokrywa się ze stanem deklarowanym. Ten wolontariat umożliwił mi poznanie ludzi, którzy mieli odwagę, wiedzę i umiejętności do zmiany Polski na miejsce przyjazne obywatelom. Wśród tych ludzi byli Jan Nowak-Jeziorański, Bronisław Geremek, Władysław Bartoszewski, Izabela Dzieduszycka, Andrzej Zoll, Jerzy Buzek oraz Tadeusz Mazowiecki. Premiera Mazowieckiego wspominam bardzo ciepło i serdecznie. Był osobą obdarzoną niezwykłą inteligencją i życiową mądrością. Zawsze słuchał argumentów drugiej osoby, analizował je i w jednym, dwóch zdaniach perfekcyjnie puentował retorykę rozmówcy. Te krótkie rozmowy, które odbyliśmy, będę zawsze wspominał. Nigdy nie zapomnę tej siły spokoju, która od niego emanowała. Zdania, które powiedział, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy w mgnieniu oka przełamały mój dystans – młokosa patrzącego na legendę. Był mi bliski również dlatego, że podobnie jak On, jestem płocczaninem z urodzenia.
Będę mu dozgonnie wdzięczny za formowanie moich poglądów i zasadę, by stanowczo protestować, gdy władza zamiast służyć ludziom, zaczyna służyć swoim interesom. Dziękuję losowi za możliwość spotkania takich wspaniałych ludzi jak premier Tadeusz Mazowiecki, Jan Nowak-Jeziorański, Bronisław Geremek, to dzięki Nim bliskie jest mi działanie pro publico bono…
Zgasła „siła spokoju”, ale zasiałeś jej ziarno w wielu ludzkich sercach.
Fot. Arch. KPRM
