Ppłk dypl. Władysław Kazimierz Klemens Bieńkowski (1894–1940) – szef Sztabu Dowódcy Grupy Obrony Lwowa gen. Rudolfa Pricha w 1939 r.
Urodził się 30 listopada 1894 r. w Wieliszewie w rodzinie ziemiańskiej, jako syn Stanisława i Janiny Norbertyny z domu Orzeł małżonków Bieńkowskich. Ojciec jego był administratorem majątku Wieliszew.
Po wyprowadzeniu się Bieńkowskich z Wieliszewa, Władysław uczył się w 8-klasowym gimnazjum w Łucku, zdając maturę w 1913 r. Następnie w latach 1913–1916 studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim. Zmobilizowany 20 kwietnia 1916 r. do armii carskiej, ukończył 4. Szkołę Chorążych w Kijowie i 6 października 1916 r. został mianowany chorążym piechoty. Po krótkiej służbie w 56. Pułku Zapasowym w Moskwie został przydzielony do wojsk inżynieryjnych i był młodszym oficerem 4. Kompanii Telegraficznej, a później w Kompanii Inżynieryjnej 171. Dywizji Piechoty.
We wrześniu 1917 r. Bieńkowski objął dowództwo kompanii inżynieryjnej 75. DP i wkrótce awansował na podporucznika. Zdemobilizowany 5 kwietnia 1918 r. na Ukrainie. We wrześniu 1918 r. powrócił do Warszawy i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie (11 listopada 1918 r.), a następnie wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo dowodził plutonem strzeleckim w Legii Akademickiej, która przekształcona została w 36. Pułk Piechoty, z którego oddziałami wyruszył w styczniu 1919 r. na front. 11 listopada 1919 r. został przeniesiony do baonu zapasowego 36. PP jako instruktor. 27 kwietnia 1919 r. otrzymał przydział do 2. PP Legionów i w następnym miesiącu powrócił na front. Dowodząc plutonem kompanii szturmowej pułku wyróżnił się kilkakrotnie i w marcu 1920 r. awansował na porucznika oraz objął dowództwo 11. kompanii 36. PP. Na jej czele brał udział m.in. w walkach z Konarmią pod Zamościem.
Po zawieszeniu broni został odkomenderowany jako tłumacz do Centrum Wyszkolenia 2. Armii w Grodnie (7.01-1.08.1921 r.). Od 1 sierpnia 1921 r. był najpierw oficerem, a potem szefem Oddziału III Sztabu 2. DP Leg. Zweryfikowany jako kapitan piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., po przejściu dywizji na organizację pokojową w 1922 r. został II oficerem sztabu dywizji.
18 października 1923 r. przeniesiony został na oficera sztabu dowódcy piechoty 24. DP, ale już 12 stycznia 1924 r. został mianowany instruktorem i równocześnie p.o. zastępcy komendanta Centralnej Szkoły Podoficerskiej w Chełmie.
Następnie odbył studia w Wyższej Szkole Wojennej (1924–1926), a po ich zakończeniu został w listopadzie 1926 r. przydzielony do Biura Ogólno–Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta i już 21 listopada 1927 r. awansował na kierownika referatu. Jesienią 1929 r. został przeniesiony do Biura Inspekcji GISZ na stanowisko oficera ds. wyszkolenia i 1 stycznia 1931 r. awansował na majora dyplomowanego. Od kwietnia 1934 r. odbywał staż liniowy jako dowódca III baonu 85. PP. Po jego zakończeniu został 11 października 1935 r. przydzielony do Dep. Dowodzenia Ogólnego MSWojsk., gdzie był kolejno szefem Wydziału Wyszkolenia i Wydziału Psychologiczno–Wychowawczego. 19 marca 1938 r. awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego. Po wybuchu wojny pozostawał początkowo w Dep. Dowodzenia Ogólnego, ale już 7 września 1939 r. został rozkazem I Wiceministra Spraw Wojskowych skierowany do Lwowa na stanowisko szefa Sztabu Obrony Lwowa. Po przybyciu do miasta był początkowo szefem Sztabu Dowódcy Grupy Obrony Lwowa gen. Rudolfa Pricha, a od 17 września 1939 r. II szefem Sztabu Obrony Lwowa. 22 września 1939 r. po kapitulacji miasta został zabrany do niewoli i osadzony w obozie w Starobielsku. Zamordowany w Charkowie.
Patroni wydawnictwa:
