J. Damasiewicz urodził się 24 października 1895 r. w Przemyślu w zaborze austro-węgierskim. Ukończył szkołę początkową w Przemyślu, a następnie kształcił się w Krakowie w II CK Szkole Realnej (gimnazjum).
Po wybuchu I wojny światowej jako poddany austriacki został powołany do szkoły oficerskiej w Bratysławie. W 1915 r. przeszedł do Legionów Polskich. Służył w 1. Pułku Artylerii, z którym odbył kampanię wojenną. Po odzyskaniu niepodległości J. Damasiewicz wstąpił do Wojska Polskiego. Jako oficer artylerii brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej. Po zakończeniu działań wojennych podjął służbę zawodową w WP. Był dowódcą baterii 27. Pułku Artylerii Polowej we Włodzimierzu Wołyńskim. Tam w 1926 r. zawarł związek małżeński z Janiną Nałęcz-Raczyńską. W 1927 r. urodziła się ich córka Irena. W latach 1929–1931 mjr J. Damasiewicz służył w 2. Dywizjonie Pociągów Pancernych w Niepołomicach. W 1931 r. otrzymał przeniesienie do Legionowa na stanowisko zastępcy dowódcy 1. Dywizjonu Pociągów Pancernych. Na początku 1934 r. awansował do stopnia podpułkownika i objął dowództwo całego dywizjonu. W Legionowie stworzył nowoczesne warsztaty, które w 1935 r. wykonały lawetę kolejową pod trumnę marszałka J. Piłsudskiego. 24 sierpnia 1939 r. ppłk J. Damasiewicz został dowódcą 8. Pułku Artylerii Lekkiej w Płocku. Z jednostką walczył w wojnie obronnej 1939 r. m.in. pod Mławą i twierdzą Modlin. Po kapitulacji został czasowo zwolniony i udał się do Płocka, gdzie odnalazł córkę Irenę. W październiku 1939 r. aresztują go Niemcy. Przez całą wojnę był więziony w obozach jenieckich (oflagach) m.in. 2A Prenzlau, 2E Neubrandenburg, II D Gross Born i w 1945 r. w Oflagu X B Sandbostel.
Po uwolnieniu pozostał we Francji, gdzie osiadł na stałe. Był członkiem założycielem Stowarzyszenia Samopomoc Byłych Kombatantów Polskich we Francji. Zmarł 16 września 1970 r. w szpitalu Ecquevilly pod Paryżem. Spoczywa na starym cmentarzu w Puteaux 92. Irena Damasiewicz-Wahl wspominała, że w Legionowie mieszkała z tatą w nowoczesnym Budynku Oficerskim Funduszu Kwaterunku Wojskowego (dziś to przebudowany budynek przychodni wojskowej przy ul. Zegrzyńskiej 8). Ojciec wychowywał ją samotnie, ponieważ jej mama zmarła na płuca 11 marca 1935 r. w sanatorium Otwocku. Dziewczynka często bywała u zaprzyjaźnionej rodziny Pieńkowskich. Przyjaźniła się z ich synem Tadeuszem. Jego tata mjr Ludwik Pieńkowski był kwatermistrzem 1. dywizjonu. W 1939 r. Irena ukończyła 6 klasę w Szkole Rodziny Wojskowej w Legionowie. W rozmowie telefonicznej wspominała, że jej klasa liczyła tylko 6 uczniów. Wśród nich znajdowali się: Bogusia Wilczówna – córka ppłk. Aleksandra Wilcza, byłego dowódcy 2. Batalionu Balonowego, Leopold Żegilewicz i Marek Burzyński, syn znanego pilota balonowego kpt. Zbigniewa Burzyńskiego. Ich wychowawczynią była panna Gordziejczykówna.
Jacek Emil Szczepański
