Jeziorko leśniczówka, podobnie jak i inne zbiorniki wodne tego typu w Pradolinie Wisły, powstało w dawnym zagłębieniu rzecznego koryta. Po ostatecznym ukształtowaniu się współczesnej Wisły okolice jeziorka zostały odcięte od rzeki piaszczystymi wydmami, jednakże w czasie powodzi było ono zasilane wodami rzecznymi.
Do drugiej połowy XIX wieku wokół dzisiejszego jeziorka rozciągały się rozległe mokradła nazywane „Chocholim Błotem”. Całość terenu wraz z okolicznymi lasami wchodziła w skład należącego do rodziny Potockich majątku Jabłonna. W połowie XIX w, w związku z intensyfikacją gospodarki leśnej, na piaszczystym brzegu wzniesiono drewnianą leśniczówkę. Na skutek stopniowego spadku poziomu wód znaczna część dawnego „Chocholego Błota” porosła lasem, a samo jeziorko przybrało formę długiej na ponad pół kilometra rynny. Począwszy od końca XIX w. na mapach pojawiła się nazwa „Leśniczówka Bukowiec”.
W okresie II wojny światowej w lesie na Bukowcu Niemcy dokonywali masowych egzekucji mieszkańców Legionowa oraz więźniów Pawiaka. W trakcie Powstania Warszawskiego w leśniczówce stacjonował sztab I Rejonu VII Obwodu Armii Krajowej „Obroża”. 4 sierpnia 1944 r. dowódca Legionowskiego Pułku AK płk Roman Kłoczkowski „Grosz” zarządził zbiórkę wszystkich powstańczych oddziałów, podczas której ogłosił zakończenie walk oraz ponowne przejście do konspiracji. Z kilkuset zgromadzonych powstańców wybrano najlepiej uzbrojonych i utworzono z nich batalion pod dowództwem por. Bolesława Szymkiewicza ps. „Znicz”, który następnie przeprawił się przez Wisłę i kontynuował walkę w ramach Grupy AK Kampinos. W październiku 1944 r. Las Legionowski stał się miejscem zaciętych walk pomiędzy wojskami niemieckimi i sowieckimi. W ich wyniku budynek leśniczówki uległ całkowitemu zniszczeniu, a okoliczny teren na wiele lat stał się niedostępny ze względu na ogromną ilość pól minowych oraz niewybuchów.
W okresie powojennym Jeziorko Leśniczówka stało się ulubionym miejscem odpoczynku mieszkańców Legionowa. Począwszy od lat 70 XX w. lustro wody w jeziorku zaczęło się dramatycznie obniżać. Spowodowane było to intensywną melioracją oraz osuszaniem terenu pod budowę legionowskich bloków. W drugiej połowie lat 70 staraniem Mazowieckiego Kombinatu Budowlanego, popularnie nazywanego „Fabryką Domów”, teren wokół jeziorka został uporządkowany – na brzegach wybudowano drewniane wiaty wypoczynkowe, ścieżkę zdrowia oraz drewnianą scenę, na której w dni wolne od pracy odbywały się występy i potańcówki. Drewniana zabudowa przetrwała do końca lat 80 XX w. W kolejnych dziesięcioleciach jeziorko stopniowo wysychało oraz zarastało, kurcząc się do rozmiarów niewielkiej kałuży.
Obecny stan terenu wokół jeziorka jest wynikiem podjętych w 2021 r. przez Nadleśnictwo Jabłonna i Urząd Miasta Legionowo prac rewitalizacyjnych, w wyniku których ustawiono drewniane wiaty turystyczne.
