Stefan Liwski, syn Leona i Małgorzaty z domu Trzaskoma, urodził się 2 sierpnia 1921 r. w Olszewnicy Nowej.
Był uczniem Bronisława Sokoła, zasłużonego pedagoga i kierownika szkoły w Olszewnicy Starej. Następnie podjął naukę w szkole powszechnej w Legionowie. W 1939 r. ukończył Gimnazjum Koła Rodziny Wojskowej w Modlinie. We wrześniu był cywilnym obrońcą Modlina. Tam został aresztowany przez Niemców i jako jeniec cywilny internowany w stalagu koło Królewca. Po powrocie z obozu pracował w gospodarstwie rolnym ojca i kontynuował naukę na kompletach tajnego nauczania w Warszawie.
W 1944 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W 1941 r. Stefan Liwski został zaprzysiężony w tajnej organizacji, przyjął pseudonim „Topola”. Jako mieszkaniec wówczas przygranicznej wsi Olszewnicy Nowej przeprowadzał przez granicę członków konspiracji, przekazywał do komórki wywiadu w Legionowie meldunki i inne materiały konspiracyjne. Organizacyjnie był żołnierzem 724. plutonu 8. kompanii III batalionu 1 Rejonu „Brzozów” (Legionowo) VII Obwodu „Obroża” (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej.
W czasie Powstania Warszawskiego uczestniczył w akcjach w rejonie Zegrza w składzie 724. plutonu. Później w składzie oddziału por. Konstantego Radziwiłła „Koraba” brał udział w ostrzeliwaniu przemieszczających się szosą niemieckich samochodów i ciężarówek w rejonie Nieporętu, Beniaminowa, Izabelina i Strugi. We wrześniu 1944 r. został schwytany z dwoma kolegami z AK przez żołnierzy 5. Dywizji Pancernej SS „Wiking” w czasie próby podjęcia pojemnika z bronią ze zrzutów alianckich. Dzięki pomocy innego kolegi z AK oraz matki i siostry Stefana trójka partyzantów została uratowana od niechybnej śmierci.
Po wojnie Stefan Liwski ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Potem przez 45 lat pracował w tej uczelni jako nauczyciel akademicki oraz był prodziekanem i dziekanem Wydziału Melioracji Wodnych, a w latach 1972-1981 prorektorem SGGW. Tam uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego oraz zwyczajnego. Był wybitnym specjalistą w zakresie torfoznawstwa o bogatym dorobku badawczym. W latach 1993-1997 był wiceprezesem Okręgu Warszawa-Powiat Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 29 sierpnia 2019 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Opolu.
Patroni wydawnictwa:
