Budowę carskiego garnizonu w Jabłonnie rozpoczęto w 1891 r. Zgodnie z projektem znanego architekta Wiktora Junoszy-Piotrowskiego po obu stronach Traktu Kowieńskiego wybudowano drewniane koszarowce, oraz piętrowe budynki dowództwa. Pierwszą jednostką, która trafiła do nowego garnizonu był Zegrzyński Batalion Piechoty Fortecznej.
W 1892 r. po zakończeniu podstawowych prac budowlanych w koszarach rozlokowano 192 Drohiczyński i 193 Wawerski rezerwowe pułki piechoty, które stacjonowały tu aż do czasu ich rozformowania w 1910 r. Rozbudowę garnizonu kontynuowano w późniejszych latach. W 1897 r. na potrzeby 4 Batalionu Kolejowego, zadaniem którego była obsługa nowowybudowanej linii kolejowej do Zegrza, wybudowano zespół ceglanych koszar na Kozłówce.
W rok później przystąpiono do budowy murowanych koszar przy ulicy Strużańskiej, gdzie rozlokowano Odział Aeronautyczny Warszawskiego Rejonu Fortyfikacyjnego. Do poważnych zmian w jabłonowskim garnizonie doszło w 1910 r., kiedy to na skutek reformy armii miejsce rozwiązanych jednostek rezerwowych zajął 8 Estlandzki Pułk Piechoty.
W 1914 r., po wyruszeniu na front stacjonujących w Jabłonnie jednostek, w koszarach kolejowych na Kozłówce ulokowano 234 Szpital Polowy. Latem 1915 r. Rosjanie ostatecznie wycofali się z Jabłonny, a pozostawiony przez nich garnizon znalazł się we władaniu wojsk niemieckich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości cały kompleks koszarowy przejęło odradzające się Wojsko Polskie.
Do dziś dnia zachowały się niemalże wszystkie budynki murowane. Jedyną ocalałą budowlą drewnianą jest budynek dawnego kasyna oficerskiego, w którym obecnie mieści się filia „Piaski” Muzeum Historycznego w Legionowie.
