Oktawiusz Bogdan Dymowicz (1905-1970) – małoletni żołnierz Armii Ochotniczej w Legionowie.
Urodzony 22 lutego 1905 r. w Częstochowie, syn Józefa Dymowicza (właściciela Wytwórni Figur Gipsowych Religijnych i Fantazyjnych) i Romany z Bańkowskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej jako 15-latek zgłosił się do Armii Ochotniczej. W lipcu 1920 r. przeszedł przeszkolenie wojskowe w koszarach w Jabłonnie (Legionowie) i pełnił tutaj funkcję łącznika kancelarii sztabu. Z koszar wysłał list do matki, który cytujemy w pisowni oryginalnej: „Kohana Mamusiu! W pierwszych słowach mojego Listu donoszę że jestem zdrów czego i mamusi życzę. Podróż nam się udała. A teraz stoimy w Jabłonnie chodzimy na ćwiczenia dwa razy dzienne co do życia mamy dobre pięć razy na dzień ja dostałem się do kancelarji za łącznika ale na front jade nie długo od nas front jest nie daleko dwa dni marszu i na froncie. Kochający Mamusie Otek”. List ten można zobaczyć na wystawie w Filii „Piaski” Muzeum Historycznego w Legionowie.
Nie wiemy, czy Otek trafił na front. W życiorysach sporządzanych w okresie PRL starannie ukrywał fakt udziału w wojnie 1920 r. Być może wraz z innymi małoletnimi żołnierzami odesłano go w bezpieczne miejsce na tyłach.
Umiejętności wojskowe zdobyte w Legionowie miały przydać się Otkowi w 1921 r. podczas III Powstania Śląskiego. Służąc w pułku lubliniecko-opolskim uczestniczył m.in. w ataku na Strzelce Opolskie. Zaimponował wówczas kolegom swobodą obsługi ciężkiego karabinu maszynowego. Po zakończeniu walk powrócił do domu rodziców. W tym czasie w działaniach na rzecz przyłączenia Górnego Śląska do Polski brała udział również jego matka Romana Dymowicz wspierająca aktywnie akcję plebiscytową.
W 1925 r. Oktawiusz podjął pracę w zakładzie wyrobów gipsowych w Krakowie. Tutaj w 1928 r. ożenił się z Władysławą Stysińską. W następnych latach pracował w Częstochowie i w Ursusie. Od 1936 r. mieszkał we Lwowie.
Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. W 1940 r. aresztowany przez NKWD na terenie obwodu kirowohradzkiego trafił do łagru w Peczorze w Republice Komi. W 1942 r. wstąpił do armii gen. Andersa, z którą przeszedł cały szlak bojowy od Monte Cassino po Ankoną i Bolonię. W 1946 r. wyjechał do Anglii, gdzie w 1947 r. zdemobilizowano go w stopniu sierżanta.
Po powrocie do Polski w 1948 r. przejął po zmarłym właśnie ojcu zakład wyrobu figur gipsowych i został wpisany do rejestru Izby Rzemieślniczej. Od 1950 r. pracował na różnych stanowiskach w firmach państwowych w Częstochowie m.in. w „Cepelii” i w „Argencie”. Przed 1967 r. przeszedł na rentę. Zmarł 29 lipca 1970 r. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie (sektor 5, rząd 6, grób nr 2).
Rafał Degiel
Patroni wydawnictwa:
