Serdecznie zapraszamy na koncert z cyklu „Pałacowe spotkania z muzyką”,  który odbędzie się 18 października 2015 r. o godz. 13.00 w Pałacu w Jabłonnie ul. Modlińska 105. Po koncercie, o godz. 15.00 zapraszamy na spotkanie z Martą Maklakiewicz – autorką książki pt. „MAKLAK”.

Salonowe Capriccioso

Dwa utwory Henryka Wieniawskiego – Capriccio-Valse oraz Polonez A-dur Opus 21 spinają niejako klamrą twórczość kompozytora. Capriccio – Valse jest utworem napisanym przez siedemnastolatka, łączącym w sobie cechy salonowych stylizacji walca z nawiązaniem do wirtuozowskich kaprysów dających możliwość pokazania nadzwyczajnej sprawności technicznej oraz biegłości gry. Polonez A-dur Opus 21 jest natomiast jednym z ostatnich dzieł Wieniawskiego, niezwykle dojrzałym wyrazowo, choć nadal niepozbawionym cech wirtuozerii, dużo jednak bardziej subtelnej, można rzec – wyrafinowanej.
Utrzymana w tej samej tonacji Sonata (Duo) na skrzypce i fortepian opus 162 Franciszka Schuberta napisana została przez dwudziestoletniego kompozytora. Nazywana przez niego „Grande Sonate” była próbą uwolnienia się od wcześniejszego wpływu dzieł Mozarta
i dołączenia do stylu wielkich sonat Beethovena. Stąd między innymi rozbudowana, czteroczęściowa forma utworu.
Impromptu D-dur jest również młodzieńczym dziełem Mieczysława Karłowicza – napisane zostało przez niespełna dziewiętnastoletniego kompozytora. Widać w nim fascynację Karłowicza romantycznym stylem Piotra Czajkowskiego. Niestety publikacja utworu nastąpiła dopiero po ponad stu latach od jego powstania i wciąż jest on mało znany.
Medytacja z opery Thaïs Masseneta nie jest, jak mogłoby się wydawać, transkrypcją arii z tego najbardziej znanego dzieła francuskiego kompozytora, ale pięknym solo skrzypcowym znajdującym się między scenami drugiego aktu opery.
Mity, czyli trzy poematy na skrzypce i fortepian opus 30 napisane w 1915 roku to najpopularniejsza kompozycja Szymanowskiego, stanowiąca kwintesencję jego oryginalnej koncepcji impresjonizmu. Jest to również pierwszy owoc współpracy ze skrzypkiem Pawłem Kochańskim, z którym jak kompozytor wielokrotnie twierdził, stworzył nowy styl wiolinistyczny. Pierwszy utwór cyklu – Źródło Aretuzy opowiadający o uciekającej przed umizgami Alfejosa nimfie Aretuzie zamienionej w źródło, zachwyca delikatną fakturą migotliwych płaszczyzn brzmieniowych.
Tańce rumuńskie opus 56 Béli Bartóka to cykl sześciu kontrastujących ze sobą melodii ludowych, przeznaczonych pierwotnie na skrzypce i flet pasterski. Przez zafascynowanego folklorem Bartóka zostały napisane w roku 1915 na fortepian solo, jednak ich niezwykła popularność doprowadziła do powstania wielu aranżacji, w tym między innymi na orkiestrę symfoniczną oraz na skrzypce i fortepian w opracowaniu Zoltána Szekely’ego.
PROGRAM

Henryk Wieniawski (1835 – 1880) Capriccio-Valse opus 7
Franz Schubert (1797 – 1828) Sonata („Duo”) A-dur opus 162 (D.574) na skrzypce i fortepian
Allegro moderato
Scherzo. Presto
Andantino
Allegro vivace
Mieczysław Karłowicz (1876 – 1909) Impromptu D-dur

***przerwa***

Jules Massenet (1842 – 1912) Medytacja z opery „Thaïs”
Henryk Wieniawski (1835 – 1880) Polonaise Brillante A-dur opus 21
Karol Szymanowski (1882 – 1937) Źródło Aretuzy z cyklu „Mity” opus 30
Béla Bartók (1881 – 1945) Tańce rumuńskie opus 56
Bot tánc
Brâul
Topogó
Bucsumí tánc
Román polka
Aprózó

Wykonawcy:

Patrycja Szymańska – skrzypce
Julia Laskowska – fortepian

Kierownictwo artystyczne cyklu – prof. Andrzej Zieliński

Patrycja Szymańska

Patrycja Szymańska urodziła się w Warszawie, w rodzinie muzyków. W latach 1990-1993 kształciła się pod kierunkiem prof. Zenona Brzewskiego, a w 1996 roku, po zaledwie dwóch latach nauki, ukończyła z wyróżnieniem studia w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie prof. Iwony Wojciechowskiej. Studia podyplomowe podjęła w Niemczech, kończąc klasę koncertmistrzowską prof. Adama Kosteckiego w Hochschule für Musik und Theater w Hanowerze w 1999 roku i, w roku 2002, klasę solową prof. Edith Peinemann w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie nad Menem. Swoje umiejętności miała okazję doskonalić także na licznych kursach mistrzowskich, jest laureatką licznych konkursów skrzypcowych krajowych i międzynarodowych. Była wieloletnią stypendystką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, a także m.in. Fundacji Sztuki Dziecka, Fundacji Sztuki Polskiej i Fundacji im. S. Batorego. Dokonywała nagrań solowych dla Polskiego Radia i Telewizji. Od 1998 roku współpracowała z Radiophilharmonie des NDR Hannover, Radio Sinfonie Orchester des HR Frankfurt am Main i Rundfunk Sinfonieorchester Berlin. W roku 2006 podjęła współpracę z orkiestrą Sinfonia Varsovia, a w roku 2013 z Estradą Kameralną Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jako solistka i kameralistka koncertuje w kraju i za granicą.

Julia Laskowska

Julia Laskowska naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 6 lat pod okiem Czesława Kapczyńskiego. PSM I i II st. im. H. Wieniawskiego ukończyła z wyróżnieniem w klasie fortepianu Anny Juszczak. Studia pianistyczne odbyła w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach w klasie fortepianu prof. Moniki Sikorskiej-Wojtachy oraz klasach kameralnych prof. Marii Szwajger-Kułakowskiej i prof. Urszuli Stańczyk. Studia z zakresu kameralistyki kontynuowała podyplomowo w AM w Katowicach pod kierunkiem prof. M. Szwajger-Kułakowskiej. Ukończyła Studium Doktoranckie w AM im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi w klasie fortepianu prof. Marii Koreckiej-Soszkowskiej, a także Podyplomowe Studium Pieśni UMFC w Warszawie oraz Internationale Lied Masterclasses w Królewskim Konserwatorium w Brukseli. Była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki, a także laureatką wielu nagród. Jest związana z łódzką Akademią Muzyczną od 2005 roku. Artystka koncertuje w Polsce, w Niemczech i we Francji, w jej repertuarze szczególne miejsce zajmują pieśni i literatura wokalnofortepianowa.