Serdecznie zapraszam na koncert z cyklu „Pałacowe spotkania z muzyką” poprzedzający otwarcie nowej wystawy w Galerii Sztuki Współczesnej „Oranżeria”.Koncert odbędzie się 15 maja 2016r. o godz. 13.00 w Pałacu w Jabłonnie ul. Modlińska 105.

Sonata Franciszka Schuberta „Arpeggione”, napisana w 1824 roku, nosi swoją nazwę od skonstruowanego w Wiedniu, rok przed jej powstaniem, 6-strunowego instrumentu o stroju gitarowym. Na arpeggione grało się podobnie jak na wiolonczeli, trzymając ją między kolanami i używając smyczka. Sonata Schuberta jest jedynym znanym dziś utworem napisanym na ten instrument. Cechuje ją charakterystyczna dla całej twórczości Schuberta ogromna doza liryzmu, lekkości i gracji.
Dwadzieścia lat później, w Paryżu, powstało jedno z ostatnich dzieł Fryderyka Chopina – jego Sonata na fortepian i wiolonczelę. Na swoim ostatnim publicznym koncercie kompozytor zaprezentował ją, grając ze swoim przyjacielem – wiolonczelistą – Augustem Franchommè, któremu dedykował dzieło. To utwór skrajnie odmienny od schubertowskiej Arpeggione, zdecydowanie wyprzedzający epokę, w której powstał. Zarówno w formie, jak i w środkach wyrazowych Chopin wyszedł daleko poza współczesne mu ramy. Być może dlatego przez lata Sonata uznawana była za dzieło niezrozumiałe i przeładowane emocjami i środkami wyrazu. Dopiero w pierwszej połowie XX wieku zyskała uznanie, a obecnie jest uznawana za jedno z arcydzieł muzyki kameralnej i znajduje się w repertuarze każdego koncertującego wiolonczelisty.
Grave – Metamorfozy na wiolonczelę i fortepian Witolda Lutosławskiego powstały w roku 1981, a poświęcone są pamięci znakomitego muzykologa, przyjaciela kompozytora – Stefana Jarocińskiego. Stefan Jarociński był wybitnym badaczem muzyki Claude’a Debussy’ego, Grave zaś spina klamrą motyw czterech dźwięków, zaczerpnięty z jego opery „Peleas i Melizanda”. W ten sposób Lutosławski oddał swój osobisty hołd przyjacielowi. Utwór po raz pierwszy wykonany został przez Romana Jabłońskiego i Krystynę Borucińską 22 kwietnia 1981 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie podczas koncertu poświęconego pamięci muzykologa. Rok później powstała autorska wersja na wiolonczelę i 13 instrumentów smyczkowych.

Magdalena Rostworowska

PROGRAM

F. Schubert (1797-1828) Sonata a-moll D. 821 „Arpeggione”
Allegro moderato
Adagio
Allegretto

W. Lutosławski (1913-1994) Grave. Metamorfozy na wiolonczelę i fortepian

F. Chopin (1810-1849) Sonata g-moll op. 65 na fortepian i wiolonczelę
Allegro moderato
Scherzo
Largo
Finale. Allegro

Wykonawcy:

Izabela Buchowska – wiolonczela
Jakub Tchorzewski – fortepian

Kierownictwo artystyczne cyklu – prof. Andrzej Zieliński
Izabela Buchowska – kształciła się na uczelniach w Poznaniu, Lubece i Nowym Jorku. Ostatni semestr studiów w Nowym Jorku spędziła jako gościnna artystka w słynnej Juilliard School. Ogromną rolę w jej edukacji muzycznej odegrał prof. Kazimierz Michalik, u którego uczyła się przez wiele lat. Jest absolwentką Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, gdzie studiowała pod kierunkiem prof. Stanisława Pokorskiego i dr Tomasza Lisieckiego, studiów podyplomowych w Musikhochschule Lübeck (Niemcy) w klasie prof. Ulfa Tischbirka oraz studiów profesjonalnych w Mannes College of Music (Nowy Jork, USA) w klasie światowej sławy wiolonczelistki, prezydent ‚Violoncello Society’ w Nowym Jorku, prof. Barbary Stein-Mallow. Swoje umiejętności doskonaliła również na wielu kursach mistrzowskich. W listopadzie 2014 nakładem firmy Dux ukazała się jej debiutancka płyta „Polish Music for Cello and Piano”, którą nagrała z pianistą Jakubem Tchorzewskim w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach. Płyta została znakomicie przyjęta przez uznanych krytyków w Polsce i za granicą. Jako solistka i kameralistka występowała w Europie i USA. Współpracowała z wieloma orkiestrami, m.in. Chelsea Symphony, Kammerorchester Luebeck, Schleswig-Holstein Festival Orchestra oraz z polskimi orkiestrami symfonicznymi.

Jakub Tchorzewski – absolwent Akademi Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie fortepianu prof. Alicji Palety-Bugaj i kameralistyki prof. Krystyny Borucińskiej. Występował w większości krajów Europy, w Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Japonii, a jego koncerty były transmitowane przez narodowe rozgłośnie radiowe w Polsce, Słowacji, Czechach, Szwajcarii i we Włoszech. The International Piano opisał jego interpretacje jako „żywiołowe i dokładne rytmicznie”, natomiast The Washington Post uznał, że polski pianista „wykazał się wyobraźnią dźwiękową”. Neue Zeitschrift für Musik przyznał debiutanckiej płycie artysty, wydanej przez Musiques Suisses w 2007 roku, maksymalną ocenę za interpretację oraz dobór repertuaru. Jakub Tchorzewski występował, między innymi, w Teatro La Fenice, Fondazione Cini i Ateneo Veneto w Wenecji, Teatro Regio w Parmie, Teatro Bonci w Cesenie, Teatro Sociale w Bergamo, Teatro Filodrammatici w Mediolanie, Filharmonii w Trento, Audytorium Pollini w Padwie oraz Accademia dei Concordi w Rovigo. Był zapraszany do wzięcia udziału w prestiżowych festiwalach muzycznych takich jak Biennale Musica w Wenecji, Bologna Festival, Serate Musicali w Mediolanie, Rzymski Festiwal Pianistyczny czy Nuova Consonanza. Gościł w Filharmoniach w Warszawie, Lwowie i Bukareszcie, a także w St. Georg’s Hall w Liverpoolu. Jako oddany kameralista miał okazję współpracować z wieloma znakomitymi muzykami. Obecnie współpracuje z Konserwatorium “B. Marcello” w Wenecji.

Po koncercie w Galerii Sztuki Współczesnej „Oranżeria” otwarcie wystawy prac prof. Wiesława Kruczkowskiego.

Wiesław Kruczkowski

„Profesor Wiesław Kruczkowski urodził się w 1935 roku w Brasławiu. Dyplom uzyskał w 1957 roku na Wydziale Malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Aleksandra Kobzdeja. W 1961 roku na wniosek prof. A. Kobzdeja został powołany na stanowisko asystenta. Stanowisko adiunkta otrzymał w 1967 roku a docenturę uzyskał w 1979 roku. W 1989 został profesorem belwederskim a w 1995 profesorem zwyczajnym. Od 1972 roku do końca swojej pracy dydaktycznej prowadził pracownię rysunku na Wydziale Malarstwa. W prowadzeniu zajęć twórczy i wymagający, wnikliwy, w kontaktach z ludźmi delikatny, duży autorytet w środowisku akademickim studentów i pedagogów. Jako artysta niezależnie od obowiązującej mody zawsze był sobą, to co stworzył jest przynależne tylko jemu. Jego twórczość jest znana, szanowana i co najważniejsze ciągle aktualna. Ilość wystaw indywidualnych, zbiorowych w kraju i za granicą jest imponująca. Jego prace były wyróżniane i nagradzane, znajdują się w muzeach i w zbiorach prywatnych. Artysta jest ceniony jako wychowawca wielu współczesnych artystów”.

Stanisław Wieczorek