Wystawa fotografii Katarzyny Wrońskiej „Babskim Okiem”

Uwielbiam obraz w każdej chyba postaci. Na otaczający świat patrzę poprzez momenty i dźwięki, zapachy i kadry z życia, które zapadły mi w pamięci. Patrzenie, obserwowanie, przyglądanie się jest moją drugą naturą. W fotografii najbardziej lubię detal – jak wiotka dłoń, albo kosmyk włosów, pączek kwiatu; zwiewność – jak rozwiany na wietrze welon lub sukienka; ulotność chwili – jak spojrzenie kochanków, albo dziecięca radość; subtelność momentu i jego intymność – jak odwrócenie głowy, dotknięcie ramienia, muśnięcie ust. Lubię bardzo świat kobiecej zmysłowości i delikatności. Moja rzeczywistość jest okryta szyfonem, tiulem i rozmyta światłem. „Moje” kobiety patrzą zmysłowo, czule, a mężczyźni to romantyczni kochankowie, którzy je wielbią.

Fotografia jest moim sposobem wyrażania siebie, ukazywaniem świata takiego jakim go widzę. Daje mi także możliwość obserwowania własnej ewolucji emocjonalnej. Jest ufizycznieniem mojego dotykania świata. Żywię głębokie przekonanie, że sposób patrzenia, a także wybór momentu rejestrowania obrazu oraz cała energia wkładana w tworzenie jest ściśle związana ze sposobem myślenia, poglądami, wrażliwością, zdobytym doświadczeniem, nastawieniem do życia – z całym bagażem, który człowiek niesie przez całe swoje życie. Jest zwierciadłem duszy – tak jak oczy, a jakby nie patrzeć, to właśnie oczy są tym narzędziem, bez którego wybór kadru byłby niemożliwy. Więc moje fotografie są odbiciem mojej duszy, jest osobistym aktem moich wrażeń.

Mentalnie przywiązana jestem do pamięci o korzeniach, o przemijaniu i niepowtarzalności chwil, a także istnienia, o ich ulotności, niemniej jednak bez tragizmu przemijania, a raczej w kontekście cudowności i wyjątkowości, wewnętrznego spokoju. Mam naturę sentymentalną i nostalgiczną, ze szczególnym umiłowaniem romantyzmu – wraz z całą jego uczuciowością. To niewątpliwie przebija w moich pracach. Wciąż poszukuję swojego stylu dlatego moja galeria jest dość zróżnicowana. to też potwierdza emocjonalność pracy. Szczególnie hołubię portret oraz fotografię krajobrazu – tę ostatnią jednak w jej dramatycznych momentach.

Wystawa „Babskim Okiem” jest subiektywnym wyborem obrazów, które przywiozłam z wyprawy autostopowej, jaką odbyłam z moim 13 letnim synem do Francji. 21 dni spędzonych w podróży to masa czasu na poznanie miejsc, ludzi a przede wszystkim siebie. Autostop stał się swoistym katharsis, sprawił, że mniej się boję. Pokazał mi świat jakiego nie znałam, pokazał mi mnie. Dziś nie boję się nazwać siebie artystką. Jestem zwolenniczką walki ze stereotypami i uogólnianiem.