Gen. bryg. Ludwik Kicki (1791-1831) – dowódca 2. Brygady Jazdy 3. DJ gen. Łubieńskiego, której 5. PU stacjonował w Wieliszewie w czasie powstania listopadowego.
Ludwik Kicki herbu Gozdawa urodził się 16 sierpnia (lub 12 września) 1791 r. w Warszawie jako syn hrabiego Onufrego Kickiego i Józefy z domu Szydłowskiej. Miał trzy siostry: Ewę, Józefę i Teresę.
Po powstaniu Księstwa Warszawskiego, zaledwie 15-letni Ludwik Kicki, 1 stycznia 1807 r. wstąpił do armii do 1. Pułku Piechoty, a 6 czerwca tego roku przeniesiony został w stopniu podporucznika do 1. Pułku Lekkokonnego Gwardii Cesarsko-Francuskiej. 15 sierpnia 1808 r. został adiutantem polowym gen. dyw. A. Rożnieckiego i otrzymał awans na porucznika. Chrzest bojowy przeszedł w połowie kwietnia 1809 r. w bitwie pod Raszynem., po czym uczestniczył w wyzwoleniu Sandomierza i Lwowa, gdzie wykazał się odwagą i poświeceniem, za co został odznaczony Krzyżem Wojskowym Virtuti Militari. 8 sierpnia 1810 r. awansował na kapitana 11. Pułku Ułanów, a 31 grudnia 1811 r. ks. J. Poniatowski mianował go swoim adiutantem polowym. 11 października 1812 r. otrzymał w Moskwie z rąk Napoleona Krzyż Legii Honorowej. W 1813 r. nadal walczył przy boku Poniatowskiego, aż do tragicznej bitwy pod Lipskiem, podczas której 19 października 1813 r. w trakcie przeprawy przez rzekę Elsterę ranny książę zsunął się z konia i utonął. Kicki, choć był przy księciu i mimo odniesionych ran, przedostał się na drugi brzeg rzeki. Dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd dzięki przyjacielowi rodziny Kickich, Litwinowi Huwaldowi, oficerowi rosyjskiemu, został zwolniony.
Po utworzeniu Królestwa Polskiego, 20 stycznia 1815 r. Kicki uzyskał stopień majora i został przydzielony do szwadronu wzorowych strzelców konnych, zaś 20 czerwca tego roku książę Konstanty mianował go swoim adiutantem polowym i awansował do stopnia podpułkownika. Już 11 listopada 1815 r. otrzymał krzyż rosyjski Św. Anny II kl., a 18 października 1820 r. awansował na pułkownika.
16 stycznia 1819 r. Ludwik Kicki zawarł w Warszawie związek małżeński z Zofią Matuszewiczówną, córką ministra skarbu w rządzie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego.
Pod koniec 1820 r. Kicki zażądał zwolnienia ze służby wojskowej. Dymisje z prawem noszenia munduru otrzymał w marcu 1821 r. Prowadził odtąd spokojne życie ziemianina w otrzymanych po śmierci ojca w 1820 r. wsiach w powiecie lubelskim.
Małżonkom Zofii i Ludwikowi Kickim urodziły się dwie córki. Szczęście rodzinne nie było im jednak dane. Zofia zachorowała na gruźlicę i zmarła w 1822 r. Umarły też obie ich córki.
Ludwik Kicki zaraz po wybuchu powstania listopadowego wyjechał do Błonia do płk. Szembeka i wraz z nim wprowadził do Warszawy 1. Pułk Strzelców Konnych. Następnie 3 grudnia 1830 r. z Władysławem Zamoyskim udał się do Modlina, aby zająć twierdzę znajdującą się w rękach Rosjan. Dzięki umiejętnościom negocjacyjnym przyczynił się jako parlamentariusz do jej opanowania bez jednego wystrzału. W drodze powrotnej do Warszawy złamał nogę.
26 stycznia 1831 r. zawarł związek małżeński ze swoją siostrzenicą Anną Natalią z Bispingów, córką Piotra, marszałka wołkowyskiego i Józefy, swojej siostry Kickiej, za zezwoleniem władz kościelnych (z tego małżeństwa narodziła się 8 grudnia 1831 r., już po tragicznej śmierci Kickiego, córka Ludwika, zmarła jednak w wieku 22 lat). Po wyleczeniu kontuzji włączył się w działania powstańcze, otrzymując dowództwo 2. Brygady Jazdy 3. DJ gen. T. Łubieńskiego. 9 marca 1831 r. Rząd Narodowy mianował Kickiego generałem brygady. Później nadal aktywnie uczestniczył w bitwach i potyczkach z wojskami rosyjskimi, aż do 26 maja tego roku, kiedy to zginął w bitwie pod Ostrołęką „ugodzony pociskiem armatnim”.
Krzysztof Klimaszewski
Patroni wydawnictwa:
